Leve België!

Buitenlanders zijn graag gezien in Georgië. En Belgen hebben nog een voetje voor. “Belgium? Ha! Brussel! Waar het hoofdkwartier van de Nato gevestigd is. Thank you!”, zo verwelkomen de Georgiërs ons soms.  Europese vlaggen zijn overal. Het is duidelijk: Georgië wil erbij horen. 

Zijn er nog obstakels te nemen? Beslist. Zo blijft de relatie met Rusland problematisch. De Georgiërs hebben eerder meegemaakt, wat Oekraïne nu meemaakt: de Russen bezetten sinds 2008 Zuid-Ossetië en Abghazië, twee Georgische provincies. En zo komt het dat je vandaag de kelners van het bekende Laila-restaurant in Mestia ziet rondlopen met T-shits waarom staat ‘Russia occupies 20 % of our country.’

Engels verplicht

Gelukkig staat het er in het Engels op, want het Georgische schrift trekt nog het meest op een soort macaroni die ze vroeger in de soep deden. De taal begrijpen? Er is voor ons geen beginnen aan. Het Amerikaanse Foreign Service Institute rekent het Georgisch, samen met het Hebreeuws, het Farsi en het Thai, tot ’s werelds moeilijkste talen om aan te leren voor buitenlanders. Een alfabet met 33 lettertekens dat geen enkele letter gemeen heeft met het Romeins of Russisch helpt ook niet. Maar de afgelopen tien jaar heeft de Georgische overheid de Engelse taal overal gepromoot, mede in een poging om het dominante Russisch van zijn sokkel te halen als op een na meest gesproken taal in het land. Al in 2011 lokte Georgië 1.500 leraren Engels naar het land om les te geven in de scholen. In een interview met The New York Times zegt minister van Onderwijs Dimitri Shashkini dat het doel is om elk kind in Georgië Engels te leren spreken en schrijven.

Motorrijden in Georgië: best spannend

Eenmaal in het hart van de Kaukasus kom je onverharde wegen tegen met gaten erin waar een loslopend kalf in kan verdwijnen. Georgiërs hebben een verstandige oplossing bedacht om schade door putten aan hun auto’s te voorkomen: zowat de helft van het personenwagenpark in de bergen rijdt er zonder voorste spoiler en bumper rond. “Die monteren we alleen opnieuw als we in een trouwstoet moeten rijden”, vertrouwt er eentje me toe.

Max Verstappen

Auto- en motorrijden in Georgië is niet echt een probleem als je je aanpast aan de plaatselijke rijstijl. De voornaamste wetenschap die je in het achterhoofd moet houden, is dat de bestuurders een onbedwingbare neiging hebben om in te halen, met als specialiteit: net voor een blinde bocht. Op een baan met twee rijvakken rijd je dus vaak met drie naast elkaar, op zich niet eens zo’n probleem. Spannend wordt het wel als zowel de bestuurder die achter je rijdt als de tegenligger er beiden heilig van overtuigd zijn dat ze de voorligger nog net met een Max Verstappen-manoeuvre kunnen voorbijsteken. Tegelijkertijd bewijzen de Georgiërs ook elke dag in het verkeer dat richtingaanwijzers volstrekt overbodige toevoegingen aan een voertuig zijn.

Zodra je je die aanpassingen aan de Georgische rijstijl eigen gemaakt hebt, is auto- en motorrijden er best leuk. Je wordt teruggekatapulteerd naar de jaren zeventig in België, een tijd zonder parkeermeters, toen iedereen zijn auto nog vlak voor zijn bestemming kon en mocht parkeren. Overal dus: vlak voor een beschermd monument, vlak voor het restaurant en vlak voor de kerk.
Verkeersagressie? Onbestaande in Georgië. Elke automobilist bedenkt al rijdende de meest logische oplossing voor het zich aandienende probleem, en daar neemt iedereen vrede mee. Middelvingers, woest geclaxonneer en gevechten op leven en dood aan verkeerslichten? Niet in het beschaafde Georgië, waar de favoriete auto een Mercedes diesel van rond de eeuwwisseling is, geïmporteerd uit Duitsland, België of Nederland.

Willy Naessens

Het is dan ook heel gewoon om bestelwagens van zwembadbouwer Willy Naessens uit Wortegem-Petegem, verwarmingsinstallateur Janssens uit Brugge, slager Adriaans uit Turnhout en schrijnwerkerij Peeters uit Antwerpen tegen te komen. Hebben de eigenaren bij ons er afscheid van genomen omdat ze anders onze steden niet meer binnen mogen wegens de CO2-uitstoot, dan tuffen ze nu nog een jaar of tien rond in Georgië, waar ze in de Kaukasus tot ieders tevredenheid hun bijdrage leveren aan de klimaatverandering. “Daarna verkopen we hem verder aan een Kazak of Oezbeek”, vertrouwde de trotse chauffeur van zo’n oldtimer me toe.