Bij het ontwaken in ons kleine pensionnetje in Mestia regent het pijpenstelen en dus zijn we het snel eens: dit wordt een rustdag.
Vijf jaar geleden, toen ik voor het eerst in Mestia was, leek het stadje klaar om een nieuw Chamonix te worden. Maar van die bouwwoede is niet veel meer te zien. De uitbouw tot Zwitserland in de Kaukasus zal nog even moeten wachten en met de situatie in buurland Rusland ziet het er niet echt rooskleurig uit. Tot overmaat van ramp brandde dit jaar in maart een groot deel van het chique hotel Posta af, vlak bij een nieuw aangelegd pleintje. Wat de blikvanger van Mestia moest worden, is nu een ruïne.
Hotel Posta was drie weken open toen ik er in 2018 logeerde en het personeel bakte er niks van: ze moeten het nog leren, dacht ik. Maar de Google-recensies duiden erop dat ze het begin 2023 nog altijd niet hadden geleerd. Na de dramatische brand en de evacuatie van de gasten, werd het er niet beter op. ‘We zijn helemaal in shock’, lazen we op internet bij de recensies, ‘het personeel helpt ons niet en de hoteleigenaar, die is komen opdagen, doet de hele dag niets anders dan drinken, van hem kunnen we niets verwachten.’
‘Stelletje verwende zageventen’, denk ik wanneer ik dit lees, mijn sympathie is nu geheel aan de kant van de eigenaar. ‘Wat verwacht je dan als het kot afbrandt? Het minste wat jullie hadden kunnen doen, was die mens een glas betalen om zijn miserie te helpen verdrinken.’
Middeleeuwse Torens
De volgende dag brengt beter weer en dus trekken we de bergen in, toe bij de Karuldi Lakes (2.600 m), meer dan een rechte kilometer boven Mestia. De beloning van een fantastisch zicht op de stad en een stel oude gletsjermeren, maar de wolken houden de bergreuzen, die nog hogerop achter een heuvelrug liggen, voor ons verborgen. Een spectaculaire top is die van de tweehoornig monster, wiens besneeuwde flanken we pas ‘ anderendaags in de zon zullen zien blinken.
Maar nog meer dan de omliggende bergreuzen imponeert Mestia zelf. Zelfs onder een dreigend wolkendek, mist en regen, blijft Mestia een oord om een film te maken. Het is een dorp met niet minder dan 66 middeleeuwse torens. De oudste dateert van de 11de eeuw, het gros uit de 15de en 16de eeuw. In heel Svanetië staan nog 175 van deze defensieve torens, ze zijn haast identiek aan die van San Gimignano in Toscane. Sommige kan je bezoeken. Je klautert van van torenkamer tot torenkamer via een ladder. Soms hangt er een koord om je tot op de volgende verdieping te hijsen, soms is dat de draad van de elektriciteit, zodat je een stroomstoot riskeert. De meeste torens zijn tot wel 22 meter hoog en die van Mestia maken er geen probleem van als je op het dak ervan klautert. Ook al is het hout ervan rot. Geweldig!
Zalig reisverslag
Hallo Marc en Frank.
Mooie verslaggeving én beelden!
Hoe is het met jullie “paardekrachten”? Hopelijk verzorgen jullie ze goed.
Hoeveel kilometers staan er intussen op de teller sinds het vertrek in Herentals?
En hoe is het daar met de wifiverbindingen?
Ik blijf volgen!
Bedankt voor het vervullen van ons verzoekje …
Heel mooie beelden van de natuur aan de voet van de Kaukasus.
De alpenweide in Mestia is te vergelijken met een “Tiroler” landschap… Schitterend gewoon!!!
Fijn dat jullie het “thuisfront” laten meereizen!
Ma heel graag gedaan, echt waar.
Sponsoring
Na de toch wat vreemde oplossing van het regenverhaal dook deze week een nieuw probleem op. Openlijk werd er weinig of niet over gesproken en ook bij de FAQ (frequently asked questions) viel er bitter weinig te vinden over het volgende. Hoe krijgen twee op het eerste gezicht modale burgers die geenszins tot de mondaine beau monde of jetset behoren een reisonderneming van 4 (VIER!) maanden bekostigd? Het antwoord is alweer niet eenvoudig.
Even leek eigen kapitaal een optie, maar die denkpiste moest al snel verlaten worden aangezien onze reizigers beiden een vrouwelijke partner hebben. Die opmerking is helemaal niet seksistisch of anti-woke bedoeld, maar het is nu eenmaal zo dat, van het ogenblik dat kledij, schoeisel, kapper, nagels, pedicure, koffieklets en cosmetica betaald zijn, het maandelijkse gezinsbudget al een ernstige aderlating heeft ondergaan. Verder onderzoek drong zich op.
Waren enkele kapitaalkrachtige motorvrienden misschien zo vrijgevig geweest om diep in de portemonnee te tasten ter sponsoring dezer zoektocht? Neen, ook die denkpiste diende per direct verworpen te worden aangezien bedoelde vrienden reeds meermaals met onze protagonisten op motortrip trokken en bijgevolg weten zij beter dan wie ook aan welke fratsen (een eufemisme) nogal wat speciën gespendeerd worden. We zoeken verder.
Het is natuurlijk zo dat Marc door zijn journalistieke activiteiten meermaals contact heeft gehad met de groten en minder groten der aarde. Beroepshalve ontmoette hij politici op kerktoren-, dorps-, stads-, provinciaal en landelijk niveau. Vooral de doodgezwegen vriendschap tussen Marc en de heer Frank Vandenbroucke zorgde ervoor dat bij ons toch een klein licht ging branden. Want net toen alles goed leek te lopen brak het Agustaschandaal los dat Frank Vandenbroucke in maart 1994 tot ontslag dwong als Minister van Buitenlandse Zaken. Marc was door dat vermaledijde gebeuren genoodzaakt (het voor Marcs reizen bedoelde geld was namelijk opgebrand) andere vriendschappen aan te boren, wat hem nog lukte ook, want sindsdien zat hij meer in het buitenland dan thuis. Maar wat gebeurde er nadien? Na op onze kosten in Oxford gestudeerd te hebben, mocht Frank terugkomen op het hoogste politieke niveau in België, en dacht mogelijk Marc de kans schoon om eens opnieuw te gaan klappen (sommigen gebruiken hier het woord lobbyen). Wat bleek echter? Frank, de minister, beweerde tegen ons dat hij van het bestaan van een zeker Marc Helsenstruik geen weet had. Van je vrolijke, vrolijke vrienden moet je het hebben. Dus, wij weer naar af om tot een oplossing te komen hoe deze reuzentrip gefinancierd wordt.
Een andere approach dan maar en wel richting Trapper. Of Goele medeplichtig is, wij kunnen het ons moeilijk voorstellen, weten we niet, maar zou het kunnen dat Frank de winkel aan buitenartikelen heeft gebruikt om niet alleen de fiscus te besodemieteren, maar tevens om via allerhande offshore transacties erin te slagen genoeg fondsen voor deze ontdekkingstocht (Waar kwam trouwens het geld voor die nieuwe moto vandaan?) te verzamelen. Uit goede en uiterst betrouwbare bron weten we echter dat Frank nauwelijks de credit- van de debetzijde ener rekening weet te onderscheiden. Ook hier geen soelaas te vinden.
Alle gekheid op een stokje. De oplossing was veel prozaïscher dan gedacht. De Frank had immers de Marc en de Marc had de Frank. Als je alle voormalige Duitse en Belgische munten bij elkaar optelt, dan kan je wel vier maanden op trot. Nog veel succes met jullie onderneming!
Jos, zo ver hebben we het niet gezocht, we hebben onze Arco aandelen verkocht, en hadden nog wat op een ASLK spaarboekje staan.
Thnx!
Ik kon me geen beeld van Georgië voor ogen halen. Dat is bij deze dus rechtgezet. Wat een fascinerende regio is dat!
Dringend naar hier komen!
gr Str&Fr