Op Kroeg in Tsjageri: QED

Na de afdaling van de Zagar-pas volgen nog ettelijke kilometers over het asfalt, waarbij ik mezelf haast een hartverlamming bezorg wanneer ik over een groot en diep rond gat rijd, waar klaarblijkelijk een putdeksel in de weg is verdwenen. Gelukkig loopt het goed af, maar de vering is nu wel écht getest. Tijdens onze afdaling passeren we kleine dorpen, met schaduwrijke dorpsstraten dankzij lange rijen loofbomen die de baan afzomen. We besluiten om er mee op te houden in Tsjageri, een dorp dat zelfs niet op mijn kaart staat, maar waar we een deftig pension vinden recht tegenover het politiekantoor. We zijn allebei redelijk choco en dan besef je weer dat een douche één van de beste uitvindingen van de mensheid is.

Het bewijs geleverd

Time for a light refreshment! Natuurlijk willen we een frisse pint gaan drinken, maar in het hele dorp lijkt geen café te vinden. Tot we na de doortocht van een netjes aangelegd park op een klein kroegje stuiten.

Frank kijkt op zijn onafscheidelijke smartphone en meldt dat de naam van het estaminet ‘bar-café’ is. “En er staat bij dat het een zaak is die geschikt is voor de hele familie.” Dat is een hele opluchting, want zo kunnen we onze echtgenotes melden dat we zijn gaan eten in een familiezaak, en niet is een ‘bar à gogo’, zoals het thuisfront wellicht verwacht.

Eminente historici argumenteren wel eens dat de mensheid gedoemd is de fouten uit het verleden te herhalen, waarop dan weer andere geschiedkundigen argumenteren dat zulks bullshit is en dat de geschiedenis zich nooit herhaalt. Welnu, beste lezers, in deze bijdrage zullen wij definitief het gelijk van de eerste groep bewijzen.

Een voor iedereen begrijpelijk voorbeeld is het drinken van alcohol op een nuchtere maag. Een kind zal begrijpen dat zulks niet echt een goed idee is. Doktoren in allerlei disciplines kunnen u uitleggen waarom dat zo is. En – bij god – als café-atleten met een algemeen gewaardeerd palmares weten uw dienaar en zijn compagnon daarvan mee te spreken.

Deze wetenschap belet ons niet om met een lege maag het hogergenoemde etablissement resoluut binnen te stappen, aangezien wij door het raam twee tapkranen hebben ontwaard. De uitbaatster, een ernstige, oudere vrouw met een verweerd gezicht en zware wenkbrauwen draagt tijdens  de uitbating van haar staminee een haarnetje, zoals de werkneemsters van koekjesfabriek Mondeléz in Herentals. Ze komt ons met de nodige argwaan bedienen, maar produceert toch twee voortreffelijk getapte pinten, met twee vingers schuim als ‘kol’, zoals wij uitdrukkelijk hebben gewenst. Met deze koele pint in de hand sleuren wij twee stoelen uit het café buiten en kijken vanop het terras naar wat er zoal te beleven is in Tsjageri. Om u een lang verslag te besparen: niets!

L’Histoire se répète

Maar wat een zegening voor onze zintuigen! Na een kwartier testbeeld zien wij vanaf links een vrouw aankomen en aan de overkant van de straat kuiert een manskerel in de tegenovergestelde richting. Als de twee elkaar kruisen, steken ze gelijktijdig over en houden geruime tijd een babbeltje in het midden van de straat. 

Haast tezelfdertijd worden wij door de kroegbazin gesommeerd om de resterende inhoud van onze glazen achterover te kappen en een tweede pint te bestellen. Hier is nauwelijks aanmoediging voor nodig, zo graag gaan wij op het voorstel van de waardin in.

Als ook deze twee 33’ers geledigd zijn, is het vanzelfsprekend tijd voor een derde. Ook al voelt ons hoofd al vervaarlijk licht. Hoeveel keren hebben wij deze vergissing al niet gemaakt. Maar nu is het tijd om ze nóg eens te maken. “l’Histoire se répète”, ik verzeker het u. Toujours. Quod Erat Demonstrandum.

Menu per telefoon

Gelukkig daagt het ons net op tijd dat we een ‘fond’ moeten leggen.

Uw dienaar (UD): “Food?”
De waardin (die wij voor de gemakkelijkheid ‘Stans’ zullen noemen): “Huh?”
UD (gebarend naar zijn mond): “Eten!”
Stans: “£#”3&?”
UD: “Oké!”

Ondertussen is Frank, die UD enkele lichtjaren vooruit is als het gaat om technologie, met een app op zijn gsm de menukaart aan het vertalen: “Hierzie: frut! En kebap. En oesters!”

In de wetenschap dat oesters komen uit de regio waar wij vandaan komen (6.000 km naar het westen), besluit ik om dat gerecht aan mij voorbij te laten gaan.

UD: “Soep?”
Stans: “Da! Karcho!”
(Soep betekent ‘sup’i’ in het Georgisch – het is maar dat u het weet – en ‘karcho’ is groentesoep met soepvlees: aan te bevelen!)

We bestellen daarna nog, dankzij de vertaalapp van Frank, frieten en kebab. En nog een pint bier.

Ondertussen heeft het bier op een nuchtere maag zijn werk gedaan en kan de pret in het restaurant niet op. Moeder Stans roept voor de zekerheid haar dochter te hulp voor het noteren van de rest van de bestelling en voor eventuele beteugeling der dronkenschap.

Ik laat de afbeelding van een kip zien op mijn smartphone.
Stans: “Njet!” 

Bij ons kan de pret dan al niet meer op. Uiteindelijk wordt het sup’i, kebab en frieten, wat ons ternauwernood van de ondergang redt.

Voor wij handenwuivend buiten waggelen presenteert Stans ons de factuur op een handgeschreven briefje: 66 lari, het equivalent van 20 euro voor het hele feest. Omdat het bier in de man is, veins ik een hartaderbreuk bij het aannemen van de rekening en tuimel ik bijna van mijn stoel, hetgeen de brave moeder Stans van de weerbots bijna een échte hartaanval bezorgt. Maar daarna plooit haar grove gezicht in een grote glimlach. Ik zie haar denken: “Onnozele!”
Humor is gelukkig universeel.