De Zagar-pas verbindt Ushguli met Lentekhi. Hij ligt op 2.651 m en biedt een onovertroffen zicht op de reuzen van de hoge Kaukasus. We hebben geen idee hoe de onverharde pas er bij ligt en ik moet toegeven dat mijn eerste gedachte is, bij het ontwaken in de tent: “Hoeveel keren ga ik op die klotepas op mijn snuit gaan?”
Gletsjers?
Maar dat zijn zorgen voor later: eerst marcheren Frank en ik vanuit de brede vallei achter het middeleeuws aandoende bergdorp Ushguli nog naar een andere snuit: die van de gletsjer van de Shkhara (5.068m), wiens massieve noordflank als een muur boven ons bivak oprijst. De morene van de gletsjer duwt immer meer puin voor zich uit. Het ijs zelf heeft zich de afgelopen jaren enkele honderden meter teruggetrokken en het gletsjerfront is een vuile muur van puin en ijs, die door zijn grijsheid nog meer zonnewarmte opvangt en dus nog sneller afkalft. Zullen er over 50 jaar nog gletsjers zijn in de Alpen en de Kaukasus?
Bij terugkeer op onze kampeerplek, pakken we in onder een stralende zon. De Zagar-pas wacht.
Boggy Section
De aanloop van de pas is verrassend makkelijk, maar hogerop volgt de ene put de andere op en komen er grote scheuren en geulen in de ruw aangelegde bergweg. Vaak zijn ze afkomstig van bulldozers en ze zijn keihard. We kruisen riviertjes en modderstroken. Onze Ténéré’s grommen terwijl ze zich omhoog werken, onze banden (half off road/half asfalt) doen hun job prima. We zijn door andere motorrijders gewaarschuwd voor een boggy section hogerop, maar dat valt best mee en even na twee uur kruisen we de pas, die een magnifiek zicht biedt op de zuidflank van de Shkhara. Daarna beginnen we aan de precaire afdaling, af en toe een grote bulldozer kruisend, want de Georgische overheid heeft blijkbaar het ambitieuze plan opgevat om de weg tegen volgend jaar te verharden, zodat de vallei van Mestia kan worden verbonden met die van Lentekhi, aan de overkant van de pas. Dat zou een grote slok op de borrel schelen voor het toerisme, omdat je dan met een gewone auto over de Zagar-pas zou kunnen rijden, in plaats van met een goede 4×4 of een enduromotor.
Waaaauwie! Zelfs bij een tegenstander van de ‘o-zo-gevaarlijke’ motorfiets kriebelt het nu om die bergpas zo over te steken! Prachtige vergezichten en idyllische overnachtingsmogelijkheden.
Wat een prachtige heldere sterrenhemel. Nog geen lucht-lichtvervuiling daar precies.
Heel indrukwekkend. Toch maar oppassen dat ge niet te ver afwijkt naar het noorden, waar alles in het cyrillisch geschreven wordt…
Hopelijk geen TE goede wegen, zodat dat mooie landschap niet te hard verziekt wordt door het toerisme.
Toch maar voorzichtig op die paden en merci voor het leuke reisverslag. Jullie doen ons watertanden!
Groetjes!
Verharding aanbrengen is toch niet meer van den tijd hé!
Die hebben nog niet gehoord van tegelwippen of wat? … 😁
Zulke wegen behoren nu eenmaal toe aan motorreizigers. Dit hoort erbij. In Mongolië hebben we er zo ook een aantal gehad. Ik herinner me een weg achter Ulan Baatar. Deze moesten we nemen om een doorsteek te maken naar de weg naar de Orghon valley. Maar daar doe je het voor. Het mag iets hebben.
Knap!
Best niet doen in het donker …
Mooi om te zien.
Seppe
Goh!! Jongens toch, wat een beelden en zo’n rijkunst! De vollemaan op die besneeuwde toppen is ook prachtig!
Adembenemende beelden ….niet alleen qua natuur maar ook van stuurmanskunst!
Vooral voorzichtig blijven 😊 Jullie berichtjes blijven welkom!