Wachten in Thessaloniki

Via een tussenstop, om te overnachten aan de rand van Thessaloniki, rijden we een dag later naar de stad zelf. Thessaloniki is het hart van wat ooit de grote Macedonische beschaving was, Alexander De Grote incluis. De stad is oud. Ze werd in 315 BC gesticht door koning Cassander. Hij noemde ze naar zijn vrouw, en dat was niemand minder dan de halfzus van Alexander De Grote, die niet ver vandaan werd geboren, in Pella.

Douane

We starten onze Yamaha’s om 10u05 en om 10u06 begint het te regenen. Niet veel, enkele druppels, maar de waarschuwing is duidelijk, het is een niet mis te verstane boodschap van wie of wat de buien in De Wolk bedient: ‘Hey! Wij kennen uw locatie. Wij volgen u.’

Onder een grijze hemel rijden we de havenstad binnen. Dat gaat verrassend vlot, zonder file. Hotel Mandrino zal ons basiskamp voor een paar dagen zijn, want ik wacht nog altijd om een document – het origineel eigendomsbewijs van mijn motor – dat het thuisfront ondertussen met DHL heeft opgestuurd naar een adres van een kennis in Thessaloniki. Want ik heb alleen een kopie daarvan bij. Dat passeert overal vlot aan alle grenzen, behalve aan één grens: die tussen Bosnië en Albanië, waar een douanier naar het eigendomsdocument vraagt. Wanneer ik hem de kopie overhandig, kijkt hij ernaar alsof ik hem een pornografische foto van de eerste minister van Bosnië laat zien.

“Het origineel!”, grolt hij.
Marc Helsen (MH): ”Dat heb ik niet bij.”
Boos Kijkende Douanier (BKD): “Dan moet u terugkeren naar de plaats waar u Bosnië bent binnen gekomen. De boete is 210 euro.”
MH: “Ja, dag Jan.”
BKD: “Pardon?”
MH: “Niets, ik dacht even hardop. Ik bedoel: sorry. Is er geen andere oplossing?”
BKD: “Waar rijdt u naartoe?”
MH: “Naar Mongolië.”
BKD: “Pardon?” (al voor de tweede maal…)
MH: “Via Istanboel.”
BKD (na zware innerlijke tweestrijd): “Ok, ik laat u deze keer door. Maar ik weet niet wat mijn Albanese collega’s hier een beetje verderop zullen doen.”

De Albanezen maakten helemaal geen problemen, ze vroegen het document niet eens op. De Noord-Macedoniërs en de Grieken vroegen het wel op, maar stelden zich tevreden met de copy. Maar intussen was wel de onrust in mijn lijf geslopen en ik besloot om het origineel onverwijld met DHL te laten opsturen naar een vriendin van de dochter van Frank. Ze woont in Thessaloniki, waar we sowieso zouden passeren. 

Uitgangsleven

En dus is het nu temporiseren in Thessaloniki. Frank werkt aan zijn drone-opnames, ik ga naar het voortreffelijke Nationaal Archeologisch museum, waar heel de antieke geschiedenis van de regio te kijk staat in een expositie die werelderfgoed bevat. 

Qua monumenten is Thessaloniki geen spektakelstad, maar ik ken weinig steden waar het uitgangsleven zo goed is gestoffeerd. Er zijn hier honderden hippe kroegjes en evenveel restaurants en die zitten allemaal goed vol, vaak al vanaf ‘s middags. Er is heel veel jeugdig volk op de been, Thessaloniki is dan ook een universiteitsstad. Voor de rest is er niet zoveel te zien, maar mocht u op weg naar Athene toevallig verkeerd rijden en hier terecht komen, dan weet u wat te doen.

DHL

Vijf dagen nadat het document waarop ik wacht vanuit de post in Herentals is vertrokken naar het sorteercentrum van DHL in Antwerpen – dit met de tussenkomt van de post in Herentals – is het er nog steeds niet. Ansichtkaarten die ik indertijd vanuit mijn favoriete vakantieoorden Lourdes en Fatima verstuurde, deden er minder lang over. Het is dus tijd om eens binnen te springen bij DHL in Thessaloniki en te vragen waar die bullen blijven.

Het antwoord van de plaatselijke schone in het DHL-kantoor heb ik niet zien aankomen: “Ze zijn niet per express onderweg met het vliegtuig, maar over land, via Duitsland. Ze zullen hier binnen een week aankomen.”

Thuisfront

Nóg een week! Zolang kunnen we onmogelijk wachten. Het is tijd voor plan B: een telefoontje naar mijn wettelijke echtgenote, zoals gewoonlijk: “Kunt gij sofort op een vliegtuig stappen en dat godverdomde stuk papier naar Thessaloniki brengen?”

Er volgt een stilte aan de andere kant van de lijn.
En vervolgens: “Vliegtuig? Ticket boeken? Thessaloniki?”

Om een lang verhaal kort te maken: na een enig beraad met het thuisfront krijg ik een telefoontje van mijn spitsbroeder Nic Dams, to the point zoals steeds: “Moet gij een document hebben? Ik zal dat wel brengen. In welk hotel zit gij in Thessaloniki?”
Een uur later heeft hij geboekt: “Ik ben er morgenmiddag.”

Griekse versie van de passeggiata

Na nauwelijks een dag en een nacht in Thessaloniki moet ik mijn mening over de stad herzien. Wat een geweldige pleisterplaats. ‘s Avonds, op de kilometerslange promenade, flaneren duizenden jongeren in een Griekse versie van de Italiaanse passeggiata: wandelen om te zien en gezien te worden. Frank en uw dienaar zijn de oudste wandelaars op de promenade, niemand lijkt er ouder dan 25 jaar. De vrouwen zijn vaak om door een ringetje te halen, zelfbewust en luchtig gekleed. De jongens hebben dikwijls een zwart T-shirt aan, het lijkt wel de dresscode voor de vrijdagavondwandeling. 

Van de etnische homogeniteit die we in Albanië en Noord-Macedonië zagen is hier geen sprake meer: de Grieken komen in alle maten, soorten en gewichten. Veel vrouwen hebben geblondeerd haar.

Studentenstad

Alle terrasjes zitten bomvol volk. Op een helemaal opgekalefaterde pier die naar de haven leidt zijn er verschillende hippe restaurants en een discotheek.Alles verloopt heel beschaafd, ik zie geen enkele dronkenlap. Jonge mensen lopen pratend langs de zeedijk, meisjes en jongens meestal apart in groepjes.

Op de pier spreek ik twee jongelui aan met de vraag of er in Thessaloniki ook oudere mensen wonen? Hij lacht. “Jazeker, maar in het weekend komen alle studenten op straat en maken we er een feestje van.” De twee zijn heel beleefd en voorkomend. Ze hebben net hun middelbare school achter de rug en moeten straks een toegangsexamen voor de universiteit afleggen. “We denken nog na over wat we gaan studeren.”

Wie enkele jaren geleden over het dreigende Griekse failliet van de staat las, kan alleen concluderen dat de Grieken helemaal terug zijn. En vooral: als u het geloof in de mensheid wil bewaren, kom dan naar hier. Dan ben je ervan overtuigd dat de jeugd het wel zal oplossen.

Rooftop Bar en De Wolk

Om dat te vieren besluiten Frank en ik nog een glas te gaan drinken in de rooftop bar van hotel Electra, het meest chique hotel van de stad. Van op het terras kijk je uit op de baai van Thessaloniki, zowat de meest beschutte ankerplaats van de Egeïsche Zee en je beseft waarom koning Cassander hier de stad opbouwde.

Er is bij ons aantreden net één tafeltje vrij aan de rand van het balkon en de vriendelijke serveerster wijst ons daar een plaats toe. Diep onder ons pinken lichtjes van de haven uitnodigend. Ik kijk op de klok. Het is middernacht, life on the road is simpel. Twee minuten later slaat De Wolk toe en vlucht iedereen op het terras naar binnen om te schuilen voor een geweldige plensbui.