De Vertrekziekte

Het gebeurt altijd ’s ochtends, bij het wakker worden: ‘Deze keer ga ik verongelukken, en kom ik niet meer terug.’ Drama! Meestal wordt dit gevolgd door een aanval van de ‘vertrekziekte’. Je leeft een jaar lang toe naar nog eens een groot avontuur en een paar dagen voor het zover is, denk je dat het een vergissing is om te vertrekken.

Zo gaat dat wel vaker als je wat ouder wordt. Je denkt soms dat je dosis geluk al lang is opgesoupeerd in de Himalaya, Patagonië, Borneo of Alaska.

Geen nood, nauwelijks heb je je tanden gepoetst of je hebt je helemaal herpakt en je denkt: ‘Was het almaar zover. Ik wil de wijde, onbekende wereld in, waar ik mensen ontmoet die helemaal niet leven zoals ik. Die geen auto hebben, maar een paard om zich te verplaatsen, die geen cola drinken, maar zure paarden- of kamelenmelk.’

Op een of andere manier is de aantrekkingskracht van de wijdse steppen en de adembenemend hoge bergen van Centraal-Azië overweldigend. Hoor die namen: Stalingrad, de Wolga, het Altaïmassief, de Pamir, Samarkant, de Zijderoute,…

Wie wil er dan nog langer rond zijn kerktoren rijden?

Dit verhaal wordt geen halve reisgids over Centraal-Azië. Over waar je goed kan eten en slapen en waar het bier koud is. Het wordt een verhaal over de nood om het leven nog eens radicaal te veranderen, alles achter je te laten, contact met dierbaren en vrienden te verliezen, terwijl je altijd maar verder van huis weg rijdt. Verder en verder een onbekende wereld in. Het is een verhaal over een ander, meer waardevol pad in het leven. Het leven ‘on the road’. Waar je verantwoordelijk bent voor je eigen beslissingen, stommiteiten incluis. En dat met het beste vervoermiddel dat de mens ooit heeft uitgevonden: een motor.